We weten allemaal dat we moeten ontspannen. Maar ik geloof dat we vergeten zijn hoe we moeten spelen. Speelsheid is het tegengif voor je overvolle agenda.

Die moment ken je vast. Eindelijk begrijp je waarom je steeds in dezelfde patronen stapt. Het inzicht is glashelder en voelt als een doorbraak. Je begrijpt ineens waarom je moeite hebt om ‘nee’ te zeggen of waarom je altijd naar die koekjestrommel grijpt na een stressvolle dag.

In het wereldje van persoonlijke groei dat ons voortdurend verleidt met nieuwe ervaringen, valt me iets op: we zijn verslaafd geraakt aan de ervaring, maar vergeten wat daarna komt. Elke betekenisvolle ervaring vraagt om integratie.

Al zolang ik mij kan herinneren is mijn onderrug mijn zwakke plek, die plek waar spanning zich verzamelt en waar mijn lichaam als eerste protesteert wanneer er iets uit balans is.

We leven in een ‘feelgood’ maatschappij die ons misleidt. Een cultuur die ons voorhoudt dat geluk een keuze is, een vaardigheid, een verdienste zelfs. Alsof je het kunt veroveren met de juiste mindset, het perfecte dieet, nog meer zelfhulpboeken en voldoende wilskracht.

Laatst volgde ik een online webinar van Sarah Warnaar dat ging over vrouwelijk leiderschap. Het kwam binnen toen de spreekster zei: “De vrouwelijke energie gaat over je laten aanraken door het leven… Letterlijk voelen hoe het leven in jou beweegt, wat raakt, en vanuit daar voelend in actie komen.

In een wereld geobsedeerd met oplossingen, protocollen en meetbare resultaten, wil ik vandaag een radicaal tegendraads idee voorstellen: wat als de meest helende daad die ik als hulpverlener kan bieden, is om niets te doen?